zondag, september 11, 2005
Onontkoombaar
Na een week in Perpignan dagelijks meermalen Kadir van Lohuizen te zijn tegengekomen (in het congrescentrum, in de boekhandel, in het restaurant, op Campo Santo, etcetera) stap ik moe in Nederland in de trein voor het laatste reistraject naar huis. Wat zou er de afgelopen tijd in Nederland zijn gebeurd? Is er iets te lezen in de trein? Ah, er ligt een RAILS. Leuk leesvoer. Ik sla het blad open op pagina 69...
Fotografie-master Kadir van Lohuizen: "Je moet een eigen signatuur hebben."
Kadir van Lohuizen (1963) begon in 1988 als fotojournalist. Hij maakte naam met series over brandhaarden overal ter wereld, en zijn werk was te zien op nationale en internationale exposities. Hij publiceerde vijf fotoboeken en won verschillende prijzen in de competities van Zilveren Camera en World Press Photo.
Voor de foto-opleiding werd ik afgewezen, dus moest ik de techniek zelf leren. Ik heb in de doka heel wat rolletjes verpest, alleen daarom al zou ik een opleiding aanraden. Maar de markt verandert, de podia kalven af. Publiceren is een probleem. Het is lifestyle wat de klok slaat, en daar ga ik niet in mee. Over drie jaar is er weer een andere trend. Je moet een eigen signatuur hebben en daar aan vasthouden. Anders kom je nooit boven het maaiveld uit.
Voor het geld hoef je het niet te doen. Als je ziet wat er door de kranten wordt betaald, zakt de moed je in de schoenen. Dat wordt natuurlijk ingewikkeld wanneer je een huis koopt of kinderen krijgt. En je gaat vaak alleen op reis, daar moet je tegen kunnen. Een weekje Spanje is heel wat anders dan een maand bivakkeren in India. Het vak wordt vaak romantischer voorgesteld dan het is. Je moet het echt willen.
Vergeet niet: de wereld is groter dan Nederland. Fotografie is een internationale taal. Probleem is dat over de grens niemand je kent. Dat vereist incasseringsvermogen. Je krijgt vaker nee te horen dan ja. Ik heb heel wat kantoren in Londen of Hamburg bezocht. Dan gaat er iemand in vijf minuten door een serie waar je zes maanden aan hebt gewerkt. Vervolgens is het "Nee, dank u" en sta je weer buiten.
Je moet ook collega's opzoeken die je opbouwende kritiek kunnen geven. wat is goed, wat niet, en waarom? Zelf heb ik Ad van Denderen, fotograaf voor Vrij Nederland, gevraagd of ik eens langs mocht komen. Stond hij meteen voor open. Ad werkt altijd aan lange projecten. Hij leerde me dat je door dieper op een verhaal op een onderwerp in te gaan een beter verhaal krijgt.
Prijzen winnen doet me niet veel. Het kan een duwtje in de rug zijn, de erkenning dat je iets goed hebt gedaan. Maar je volgende project beter maken dan je vorige, dat moet je inzet blijven. je bent er nooit. Dat is soms moeilijk, want je moet jezelf steeds opnieuw bewijzen. Ik ben nog altijd zenuwachtig over mijn vorige project.
Ik besloot door te reizen naar het platteland voor een strict Kadir-loze periode...
Fotografie-master Kadir van Lohuizen: "Je moet een eigen signatuur hebben."
Kadir van Lohuizen (1963) begon in 1988 als fotojournalist. Hij maakte naam met series over brandhaarden overal ter wereld, en zijn werk was te zien op nationale en internationale exposities. Hij publiceerde vijf fotoboeken en won verschillende prijzen in de competities van Zilveren Camera en World Press Photo.
Voor de foto-opleiding werd ik afgewezen, dus moest ik de techniek zelf leren. Ik heb in de doka heel wat rolletjes verpest, alleen daarom al zou ik een opleiding aanraden. Maar de markt verandert, de podia kalven af. Publiceren is een probleem. Het is lifestyle wat de klok slaat, en daar ga ik niet in mee. Over drie jaar is er weer een andere trend. Je moet een eigen signatuur hebben en daar aan vasthouden. Anders kom je nooit boven het maaiveld uit.
Voor het geld hoef je het niet te doen. Als je ziet wat er door de kranten wordt betaald, zakt de moed je in de schoenen. Dat wordt natuurlijk ingewikkeld wanneer je een huis koopt of kinderen krijgt. En je gaat vaak alleen op reis, daar moet je tegen kunnen. Een weekje Spanje is heel wat anders dan een maand bivakkeren in India. Het vak wordt vaak romantischer voorgesteld dan het is. Je moet het echt willen.
Vergeet niet: de wereld is groter dan Nederland. Fotografie is een internationale taal. Probleem is dat over de grens niemand je kent. Dat vereist incasseringsvermogen. Je krijgt vaker nee te horen dan ja. Ik heb heel wat kantoren in Londen of Hamburg bezocht. Dan gaat er iemand in vijf minuten door een serie waar je zes maanden aan hebt gewerkt. Vervolgens is het "Nee, dank u" en sta je weer buiten.
Je moet ook collega's opzoeken die je opbouwende kritiek kunnen geven. wat is goed, wat niet, en waarom? Zelf heb ik Ad van Denderen, fotograaf voor Vrij Nederland, gevraagd of ik eens langs mocht komen. Stond hij meteen voor open. Ad werkt altijd aan lange projecten. Hij leerde me dat je door dieper op een verhaal op een onderwerp in te gaan een beter verhaal krijgt.
Prijzen winnen doet me niet veel. Het kan een duwtje in de rug zijn, de erkenning dat je iets goed hebt gedaan. Maar je volgende project beter maken dan je vorige, dat moet je inzet blijven. je bent er nooit. Dat is soms moeilijk, want je moet jezelf steeds opnieuw bewijzen. Ik ben nog altijd zenuwachtig over mijn vorige project.
Ik besloot door te reizen naar het platteland voor een strict Kadir-loze periode...
# posted by Jan-Edward : 23:11
|
|